Κάτω από τη λάμψη του πανσέληνου, ένας μοναχικός λύκος ανυψώνει το κεφάλι του προς το φεγγάρι και ουρλιάζει, γεμίζοντας τον ήσυχο αέρα με τον ηχηρό ουρλιαχτό του. Στέκεται πάνω σε μια βραχώδη υψώωση, αναδεικνύεται από το φως της σελήνης, σε μια στιγμή που εκφράζει την αγριότητα και το μυστηριώδες δέσιμο της φύσης με αυτά τα οντα.